มีมั้งหม้ายคนที่หม้ายเจ้าของ    แล้วไซไม่มองกันบ้างคนดี



เดินคนเดียวมันนานเต็มที    อยากมีใครสักคน



     

     คนจนจนคนหม้ายไหร    ไม่มีรถเครื่องรถยนต์

 

     คนไม่หล่อคงไม่โดน    ใครจะมาสนใจ





บนเส้นทางที่วางข้างหน้า    ถ้ามันดีหวาก็ควรต้องไป



กับเรือลำน้อยคงไปไม่ไหว    ทะเลหว้างไกลไม่มีทาง...ไม่มีทาง





     ดั่งไม้หลักที่ปักบนเลน    อ่อนไหวโอนเอนที่ดูไร้ความมั่นคง



     ถูกคลื่นลมแรงพักพาก็คงล้มลง    คงต้องจมอยู่อย่างนั้น





ยังมีหม้ายตนที่ใจว่างว่าง    เดินข้างข้างไม่หวั่นความจน 



อยู่ตรงไหนมีเหลยหม้ายสักคน    ใจฉันมอบให้เธอคนเดียว