ประตูโรงงานปิดแล้วตัวเรา
ก็ถึงคราวหมองหม่น
หนทางมืดมนจะมีกี่คน
มาเข้าใจเห็นใจ
อยู่เพื่องาน ทำเพื่อเงิน
เดือนละไม่เท่าไร
ไม่พอยาไส้เลี้ยงลูกเลี้ยงเมีย
ได้เป็นวัน ๆ
เป็นกรรมกรเร่ขายแรงงาน
โอ้ฉันมันแสนลำบาก
ชีวิตทุกข์ยาก ค่าหยูกค่ายา
ค่าโน่นค่านี่ ค่าน้ำค่าไฟ
บ้านต้องเช่าละค่าข้าวค่าเหล้า
แล้วจะเหลืออะไรล่ะ
สิ้นเดือนสุดท้ายจะให้ทำยังไง
เพราะเขาเลิกจ้างแล้ว
คิดขอทาน ละอายใจอยู่
คิดขอทาน ละอายใจอยู่
ก็เราสองมือยังดี
สองขายังอยู่
และถ้าสองมือยังดี
สองขายังเดิน
นั่นเลยใจไม่กล้า
อยากตัดใจหวลกลับคืนสู่บ้านนา
ก็หมดปัญญาเขาแย่งที่นาไปแล้ว

คิด ขอทาน ละอายใจอยู่
คิด ขอทาน ละอายใจอยู่
ก็เราสองมือยังดี
สองขายังอยู่
และถ้าสองมือยังดี
สองขายังเดิน
นั่นเลยใจไม่กล้า
อยากตัดใจหวลกลับคืนสู่บ้านนา
ก็หมดปัญญาเขาแย่งที่นาไปแล้ว
ตึกรามใหญ่โตถนนมากมาย
อีกรถราก็ขวักไขว่
ย่ำเดินเรื่อยไปสายตาจับจ้อง
ที่ป้ายรับคนงาน
ค่ำลงแล้วร้านรวงก็ปิด
แหล่งราตรีเบ่งบานนะซิ
สถานบริการสาวน้อยทำงาน
กันตัวเป็นเกลียว
เป็นชายอย่างฉันมันนึกน้อยใจ
ขายใครไม่ออก
เหมือนถุยบ้านนอกจะมีก็แรง
ที่เอาไว้ไถนา
หมดเรี่ยวแรงยังเข้าโรงฆ่าสัตว์
มันยังได้ราคา
เนื้อหนังมังสาของคนกับควาย
แล้วใครจะเหนียวกว่ากัน...[start]../song/3/3404.MID[stop]