เพลง ผู้เฒ่า
 
ลืมตามาชำเลืองดูโลก
เกิดมาเป็นทารกสามัญชนธรรมดา
หากินกันจนหนังหน้าเหี่ยว
กว่าจะได้ขบเขี้ยว ก็ย่างวัยชรา
ฟันฟางจนจะหักหมดปาก
ตามัวจนจะมองไม่เห็น
ริ้วรอยของความลำเค็ญ
อยู่ที่เส้นเอ็นปูดโปน

คำนึงถึงคนเฒ่าคนแก่
เมื่อครั้งเป็นพ่อแม่ยังเลี้ยงดูลูกน้อย
อดออมวันละนิดละหน่อย
เก็บสิบเป็นร้อยส่งลูกน้อยเล่าเรียน
หวังเพียงเพื่อลูก ๆ เติบโต
ได้เป็นผู้มีการศึกษา หนทางในภายภาคหน้า
เป็นเจ้าคนนายคน
ผู้เฒ่าเอยจนเนื้อหนังหย่อนยาน
ถ้าสมบัติมโหฬาร ลูกหลานมาเอาใจ
นะผู้เฒ่าเอย จนเนื้อหนังเหี่ยวย่น
ถ้าสมบัติมากล้น ยังพอมีคนเอาใจ

ผู้เฒ่าเอยจนเนื้อหนังหย่อนยาน
ถ้าสมบัติมโหฬาร ลูกหลานมาเอาใจ
นะผู้เฒ่าเอย จนเนื้อหนังเหี่ยวย่น
ถ้าสมบัติมากล้น ยังพอมีคนเอาใจ

ใครเลยเคยคิดถึงผู้เฒ่า
ที่เส้นผมหงอกขาวและดวงใจอาดูร
ค้ำจุนจนลูกหลานเติบใหญ่
ต่างตอบแทนน้ำใจเพียงรดน้ำดำหัว
สังคมทวีความดิ้นรน สอนคนให้คิดเห็นแก่ตัว
คนเฒ่าที่ฟันหักตามัว กลัวไม่มีคนไปเผา...[start]../song/3/3943.MID[stop]