มองตัวเอง ในกระจกร้าวเมื่อไหร่
ในดวงตาฟ้องว่าเจ็บลึก เท่าไหร่
ไม่เคยจะร้องให้ใครได้ยิน
รับเองทุกสิ่งทุกอย่าง
หากมันจะเลวจะร้าย อดและทนซะอย่าง
ใจมันคอยนับเริ่มจากศูนย์ถึงสิบ
ใจมันลอยลิบไปไม่รับเรื่องราว
หากจะฝืนไม่ยอมจบลง
ก็คงได้แต่ปวดร้าว
บอกตัวเองว่าเราจงทนเข้าไว้
แม้แม้มันเจ็บลึกสักเท่าไหร่
แผลรักมันบาดลึกสักเท่าไหร่
ข่มใจไม่จำรอยร้าวที่ใคร
นั้นฝากไว้
อดและทนไม่อาจบอกใครใคร
อดและทนไม่เอ่ยปากจนตาย
มองตัวเองรู้ว่าเจ็บลึกเท่าไหร่
ใจเราคงเหมือนกระจกร้าวบานใหญ่
ง่ายดายเธอทุบให้พังกับมือ
หรือเราไม่มีความหมาย
เก็บเอาเศษใจสลาย เก็บไว้รอสักวัน
แม้แม้มันเจ็บลึกสักเท่าไหร่
แผลรักมันบาดลึกสักเท่าไหร่
ข่มใจไม่จำรอยร้าวที่ใคร
นั้นฝากไว้
อดและทนไม่อาจบอกใครใคร
อดและทนไม่เอ่ยปากจนตาย
ฝืนจะข่มใจแม้ลำบาก
ใจมันอยากตะโกนร้อง
แต่ก็ร้องได้แต่ในใจ
ร้องไห้ไม่มีน้ำตา
กลั้นมันเอาไว้
เก็บในใจมันร้องเอง
ดนตรี
แม้แม้มันเจ็บลึกสักเท่าไหร่
แผลรักมันบาดลึกสักเท่าไหร่
ข่มใจไม่จำรอยร้าวที่ใคร
นั้นฝากไว้
อดและทนไม่เอ่ยปาก
แม้แม้มันเจ็บลึกสักเท่าไหร่
แผลรักมันบาดลึกสักเท่าไหร่
ข่มใจไม่จำรอยร้าวที่ใคร
นั้นฝากไว้
อดและทนไม่เอ่ยปาก
แม้แม้มันเจ็บลึกสักเท่าไหร่
แผลรักมันบาดลึกสักเท่าไหร่
ข่มใจไม่จำรอยร้าวที่ใคร
นั้นฝากไว้
อดและทนไม่เอ่ยปาก...[start]../song/4/4140.MID[stop]