อย่าเลยอย่ามอง อย่ามาทักทาย ช่วยเดินผ่านไป อย่ามาเห็นกัน 

ท่าทางอ่อนโยน โปรดอย่าใช้มัน อย่ามาบอกฉัน ว่าเธอเสียใจ

 

ฉัน กลัว แค่รักที่เราเพิ่งผ่าน ก็ฝืน ทน ทรมาน 

หัว ใจ ให้เหลือแค่เพียงเถ้าถ่าน อย่ามาย้ำ อย่ามาซ้ำด้วยคำเหล่านั้น



เมื่อรักกับฉัน ไม่เคยเข้าใจ แต่มาห่วงใย เมื่อไม่รักกัน 

กลับไปกับเขา กลับไปชื่นบาน อย่ามาปลอบกัน ให้ยิ่งช้ำใจ 



รู้ ตัว ว่าฉันมันคนต้อยต่ำ ซึ้ง ใจ ทุกคำ 

หวัง ดี แต่ฉันมันโดนกระหน่ำ ที่เธอย้ำ กลับมาซ้ำ ยิ่งทำให้ฉันเจียนตาย 



* ออกไปให้ไกลฉัน อย่าทำให้ยิ่งหวั่นไหว ที่เจ็บมันก็โหดร้าย อย่ามาใกล้กัน 

อย่าทำให้ต้องขื่นขม และตรมยิ่งกว่าวันนั้น ด้วยคำว่าห่วงใยฉัน อย่ามาใช้มันอีกเลย



เจอะเธอก็ยิ่งช้ำใจ ห่วงใยแต่ไม่รักกัน 

ร้อยวันพันปี อยากจะหนีเธอนานๆ อย่าได้พบพานให้ฉันยิ่งเศร้า 



(ซ้ำ *) 



ปล่อยให้ฉันอยู่กับความเหงา ให้ใจปวดร้าวเช่นดังวันนั้น 

แม้ทรมานแต่ดีกว่าฉันเจอเธอ

เจอเธอ