ก่อนตะวันลับแนวเหลี่ยมภูผา หมอกจางตาฟ้าร่วมกันท้าทาย 

ขุนเขาที่ยิ่งใหญ่ ทางเดินห่างลับไกล บุกเดินไปไม่เคยหวั่น 



* เขาสูงล้ำค้ำฟ้าตระหง่าน เหล่าภัยพาลคืบคลานเป็นเงา 

ยิ่งสูงยิ่งหนาวยอดเขายังห่าง อยู่บนทางนึกหวั่นนึกพรั่นความหนาว 



(ซ้ำ *)



เปรียบคนเราเหมือนดั่งขึ้นภูเขา ฝ่าไปเอาหมายตัวเราก้าวไกล 

สูงๆขึ้นไป ใครจะอยู่ข้างเรา กิเลสยุเย้าให้ปีนป่าย 



ไร้มิตรแท้ถึงแม้ยิ่งใหญ่ ใหญ่เกินไปไม่มีใครเอา 

ยิ่งสูงยิ่งหนาวยิ่งเหงายิ่งห่าง อยู่บนทางนึกหวั่นนึกพรั่นความหนาว