ต้องอยู่คนเดียวทุกวัน ฉันต้องอยู่ลำพังทุกคืน ไม่อาจฝืน ชีวิตที่ดำเนินมา

อยากเปลี่ยนแปลงอยู่เหมือนกัน แต่ว่ายากที่จะตามหา สักคน คนที่จะมารักเรา



ได้แต่นั่งดูผู้คน แล้วก็บ่นในใจเรื่อยมา เฝ้าอิจฉาใครเขาที่มีคู่กัน

ก็เบื่อที่จะต้องจม อยากจะพบคนที่เคยฝัน ที่ฉันไม่ต้องมาทนเหงาใจ



* เหม่อมองด้านซ้ายไม่มีใคร แลทางขวาก็ว่างเปล่า รอบกายเราไม่มีใครสักคน

ทำไมมันช่างเหงาเหลือเกิน ท้องฟ้าดวงดาวก็เมินฉันไป

ก้อนหินต้นหญ้าใบไม้ก็ไม่สนใจ ปล่อยฉันให้อยู่คนเดียวอย่างนี้

ทำไมมันช่างเหงานะเธอ ไม่รู้ว่าจะได้เจอเมื่อไหร่

คนที่จะคอยส่งยิ้มและคอยห่วงใย ในวันที่เหงาใจเหลือเกิน



(ซ้ำ *)



คนที่จะคอยส่งยิ้มและคอยปลอบใจ ในยามที่เหงาใจเหลือเกิน