เสื่อผืนหมอนใบ
น. สำนวนที่เนื่องมาจากการที่คนจีนจากเมืองจีนเดินทางโดย เรือสำเภาเข้ามาทำมาหากินในเมืองไทย โดยไม่มีทรัพย์สมบัติ หรือข้าวของติดตัวมานอกจากเสื่อกับหมอนเท่านั้นแล้วสามารถ ตั้งเนื้อตั้งตัวได้; โดยปริยายหมายถึงมีสมบัติติดตัวเพียงเล็ก น้อย แต่มีวิริยอุตสาหะแล้วสามารถตั้งเนื้อตั้งตัวได้.
