ฟ้า จวนค่ำ
 ลมพัดฉ่ำ อุรา
 หมู่ นกกา บินกลับรัง
 เห็น ใบไม้ปลิว
 พริ้ว ไปทุกทาง
 สุด อ้างว้าง วิญญา
 น้ำ ในลำธาร
 รินไหลผ่าน ทิวไม้
 เลย ลับไป ไม่ กลับมา
 เหมือน ความรักเรา
 ร้าง เลยลับ ลา
 ไม่ ทวนมา ดังหมาย
 ฟ้า กว้าง
 มองเวิ้งว้างน่ากลัว
 อกระรัว
 เมื่อยาม ต้องอยู่เดียวดาย
 แสน เศร้า
 คิด ถึงคนเคียงใกล้
 ยามนี้ใจ แทบจะขาด
 แล้ว เอย
 หนาว แรงลม
 ห่ม ผ้า ยังหาย
 แต่ หนาวใจ ซิอกเอ๋ย
 แสน ทรมาน
 หา ใดไหนเลย
 สุด เฉลย เอ่ยคำ
  
ฟ้า กว้าง
 มองเวิ้งว้างน่ากลัว
 อกระรัว
 เมื่อยาม ต้องอยู่เดียวดาย
 แสน เศร้า
 คิด ถึงคนเคียงใกล้
 ยามนี้ใจ แทบจะขาด
 แล้ว เอย...[start]../song/5/5719.MID[stop]