บาร์
ใยพระพรหมนำฉันให้มาใกล้เธอ
พานพบเธอ แต่ให้เธอมีเขาผูกพันธ์
สุดเฉลย เอ่ยความช้ำกรรมเรานั้น
เพียงแรกรัก จิตถูกบั่น สุขที่ฝัน
พลันมลายมองเห็นกัน ค่ำเช้าบ้าน
เราอยู่เคียงยินสำเนียง ยลเธอ
เคียงกันแล้วอยากตายเหมือนคนบาป
ต้องคำสาปให้ช้ำใจกาย สุดเปล่าเปลี่ยว
ระทมเดียวดาย ด้วยพลาดหมาย
ชายที่ปองช้ำอะไรเช่นนี้รัก
คนมีเจ้าของยามเธอแนบประคอง
ใจอยากเมินแต่ตาคอยมอง ทั้งที่จ้องแล้ว
ต้องหม่นใจใยพระพรหม แกล้งฉัน
ให้มาใกล้เธอปองรักเธอไฝ่บำเรอ
ให้ช้ำชอกใจรักต้องห้าม
เหมือนไฟลามเผาใจให้ไหม้ สุดจะผ่อน
ความร้อนคลายไป เหมือนตกยู่ใน อ-เว-จี
ช้ำอะไรเช่นนี้
รักคนมีเจ้าของยามเธอแนบ
ประคอง ใจอยากเมินแต่ตาคอยมอง ทั้งที่
จ้องแล้วต้องหม่นใจใยพระพรหม
แกล้งฉัน ให้มาใกล้เธอ ปองรักเธอ
ใฝ่บำเรอให้ช้ำชอกใจ รักต้องห้าม
เหมือนไฟลาม เผาใจให้ไหม้
สุดจะผ่อนความร้อนลงไป
เหมือนตกอยู่ในอ-เว-จี...[start]../song/0/0437.MID[stop]