ยาม สิ้น สุริยา ฟ้ามืด มัวลง 
เสียงหริ่งร้อง ก้อง ดง
กล่อมพงพนาวังเวง เหมือน มี เสียง เพลง
ขับบรรเลงทั่วในไพรสณฑ์ กมล เศร้า
โอ้ไพรรำพึง หวนคนึงตัวเรา 
สิ้นคนเห็นใจดั่งไพรสิ้นแสงสุรีย์ 
ไม่ มีทั้งราชินีผู้ครองดวงใจ 
อยู่ไป เหมือนคน แต่ร่าง 
ขาดนางผู้เป็นขวัญดวง ชีวา 
ดังหนึ่งราชา ไร้รา ชินี เหมือนป่าดง พงพี
สิ้นแสง ตะวัน ดั่งหนึ่งสวรรค์ ไร้เทพ ธิดา
เคยได้กอดน้องนอน เฟ้นฟอนนวลปราง
เคล้าตะโบมโลมนาง หลับไหลชื่นในอุรา
ทุก วัน ทิ วา สุขอุราร่วมเรียงเคียงน้อง
ประคอง คู่ พี่ยังอาวรณ์ ถึงงามงอนพธู
เฝ้า คอยหัวใจล่องลอยคอยน้องกลับมา 
ดุจ ดังพนาที่คอยรับดวงตะวัน
จาก กัน เพราะความที่ พี่จน 
พี่ทนระทมทุกข์ตรม ในทรวง
ใจพี่ยังหวง รักดวง ชีวา ขอให้น้อง คืนมา
พี่ นี้ ยังรอ พี่สร้างเรือนหอ ไว้รอ น้องนาง...[start]../song/0/0215.MID[stop]