อยู่คนเดียวนอนมองดูฟ้าด้วยความสงสัย 
ว่าทำไมคนเราถึงต้องมีความเหงา
ชีวิตก็ยากอยู่แล้ว ไม่เคยเป็นของเรา 
ทุกครั้งมันมีเรื่องราว ที่มันซับซ้อนให้จำมากมาย

แต่ละวันวงจรชีวิตก็ดูซ้ำๆ 
ก็ต้องทำๆๆและต้องทำต่อไป
บางครั้งเหมือนฉันไม่รู้ ฉันจะทำเพื่อใคร 
เหมือนฉันไม่มีจุดหมายที่ใจเฝ้าคอย

* 
อยากรู้เหมือนกันว่าฉันมันเหงาอะไรมากมาย 
อยากรู้ทำไมฉันจึงเหมือนดั่งคนเลื่อนลอย
กับภาระที่ฉันต้องรับมา เวลาที่มีก็น้อย 
แต่ใจยังคอยจะเหงาทุกทีที่เผลอ

** เบื่อความจริงรอคอยความฝันทุกวันเช่นนี้ 
แต่ไม่มีใครเลยที่จะมาให้เจอ
เป็นเหมือนน้ำค้างตอนเช้า ที่ยังนอนละเมอ 
แล้วแสงตะวันก็เผาให้แห้งไป

(ซ้ำ * , **)

นี่หรือชีวิตของฉัน 
ที่ยังคงละเมอ และแล้ววันนึงชีวิตก็แห้งไป
และแล้ววันนึงชีวิตก็แห้งไป