ทุกๆครั้งที่เปิดดูละคร มีบางตอนที่ฉันเองไม่อาจมี

ในละครมีผู้ชายดี๊ดี คงเป็นใครคนที่เธอนั้นใฝ่ฝัน



* แต่กลับมาสู้ชีวิตจริงไม่มีให้อิงอะไร

ใครๆก็มองเราไม่ดี



**  งั้นผู้ชายดีๆคงมีแต่ในนิยาย

งั้นผู้ชายอย่างฉันก็ต้องเจ็บใจไปทุกราย

เพราะผู้ชายดีๆนั้นมีแค่ในนิยาย

ฉันก็แค่ผู้ร้ายถึงรักแค่ไหนคงต้องตาย

สุดท้ายเค้าได้เธอไปครอง



ใครว่าชีวิตเหมือนในละคร

ชีวิตน่ะมันยิ่งกว่าละครอีก ฟังกันนะ  ฟังละวะ

ถึงร้ายก็รักนะ เกเรยังไงก็รักนะ

หน้าตาเป็นตัวกำหนดเทวดาเขียนบทยังไงกันวะ

อยากเกิดเป็นตัวพระ แต่เค้าลิขิตให้เป็นตัวร้าย

ใครจะรู้ว่าทศกัณฑ์รักนางสีดามากกว่าเท่าไหร่

ถึงร้ายก็รักจริงไม่ใช้สลิงไม่ใช้สตั้น

เหนื่อยใจก็เล่นโผนางเอกร้องโฮสั่งงานศพครั้น

อกหักมาทีไม่มีคนดูเห็นใจ

จะเปิดศึกชิงนางก็คงต้องแพ้เรื่อยไป

จะมองทางซ้ายจะมองทางขวาเฮ้ยมันก้อโกงนี่หว่า

มือถือดอกไม้ไว้หนวดไว้เคราเขาหาว่าโจรป่า

โรมรันพันตูความรักของกูชักมัน

ขีดๆเขียนๆกันไปเฮ้ยเด๋วเล่นไม่ทัน

จะรีบไปไหนสงครามยังไม่จบยังต้องรบอีกครั้ง

คุณคิดว่าผมรักเธอเท่าไหร่มากกว่าพันครั้ง

จะยอมตายพลีกายช่วยให้ละครขายดี

เกิดชาติหน้าฉันใดขอเป็นพระเอกสักที



(ซ้ำ *)



โลกของฉันมันต่างจากละคร

มันเป็นตอนที่ฉันเองต้องผิดหวัง

ความเป็นจิงที่ต้องเจออีกครั้ง

ความเป็นจิงที่คู่กันกับตัวร้าย



(ซ้ำ * , **)



ผู้ร้ายก็ต้องลงไปกอง