ทุกครั้งที่เราต้องแข่ง ที่หนึ่งจากการแข่งขันเท่านั้น ที่ควรได้รางวัล 

ผู้แพ้ที่ดีทุกคน ก็ต้องเข้าใจเหตุผล และควรยินดีกับเขา



* แต่วันที่เธอตัดสินใจบอก ว่าเราต้องแพ้ 

เสียงใครบอกว่าแฟร์แต่ว่าทั้งหัวใจ ไม่ยอมรับ



** เกลียดคนที่เดินข้างเธอ ยิ่งเจอยิ่งเจ็บ เกลียดเธอที่มองข้ามเรา มันร้าวทั้งใจ 

เกลียดตัวเองเหมือนกัน แพ้แล้วพาลถึงไหน จะอ่อนแอถึงเมื่อไร ไม่รู้ทำไมแพ้ไม่เป็น



ทุกครั้งที่เดินสวนกัน ก็อยากจับมือกับเขา แล้วพูดว่าเราเคยยินดี 

และแล้วก็ทำไม่ลง ทำได้แค่เพียงเดินหนี ให้หายไปจากเธอกับเขา



(ซ้ำ * , **)



จากวันที่เธอตัดสินใจบอก ว่าเราต้องแพ้ ถึงใครบอกว่าแฟร์แต่ว่าทั้งหัวใจ ไม่ยอมรับ



เกลียดคนที่เดินข้างเธอ ยิ่งเจอยิ่งเจ็บ เกลียดเธอที่มองข้ามเรา มันร้าวทั้งใจ 

เกลียดตัวเองเหมือนกัน แพ้แล้วพาลถึงไหน สั่งให้ลืมลบเท่าไร ไม่รู้ทำไมยังรักเธอ