แต่ก่อนทุกครั้งทีไร ได้อ่านได้เห็นในบทกวี 
แค่อ่านแล้วทิ้งมันไป 
ไม่เคยใยดีไม่ซึ้งชวนฝัน 

* ใจความนั้นก็มีแต่เรื่องเก่า 
คือความรักที่กลายเป็นเศร้า 

อ่านไปก็งั้นๆ เรื่องราวที่ซ้ำๆ 
อ่านไปยังขำซ้ำเติมเรื่องเก่า 
ต้องมีคนสมหวัง ต้องมีคนชอกช้ำ 
ไม่จำไม่ซึ้งไม่เกี่ยวกับเรา 

จนวันที่เขาลืมเรา จู่ๆความเหงาก็เกิดมี 

กลับเกิดลึกซึ้งในบทกวี ได้อ่านอีกทีน้ำตาจะไหล 

(ซ้ำ *)

** 
อ่านไปอย่างช้าๆ เรื่องราวคนช้ำๆ 
(แต่มันไม่ขำเพราะเป็นตัวเรา/ให้มันตอกย้ำซ้ำเติมใจเรา) 
ไม่เคยจะนึกฝัน 
จะเจอเองสักครั้ง กับความผิดหวัง ต้องเจ็บต้องเหงา

เก็บความหมายทุกตอน 
เก็บอักษรทุกตัว อยู่ในหัวใจเราเข้าไปข้างใน 
ให้มันช้ำไปอีก ให้มันช้ำเข้าไป 
ให้มันสาแก่ใจ ให้ช้ำกว่านี้ 

(ซ้ำ ** , **) 


ต้องเจ็บต้องช้ำเป็นอย่างตัวเรา