ฟ้า จวนค่ำ ลมพัดฉ่ำอุรา
มวล นกกาบินกลับรัง
เห็นใบไม้ปลิว พลิ้วไปทุกทาง
สุด อ้างว้างวิญญา
น้ำในลำธาร รินไหลผ่านทิวไม้
แล ลับไปไม่กลับมา
เหมือนความรักเรา
ร้างเลยลับตา
ไม่ ทวนมาดังหมาย
ฟ้า กว้างมองเวิ้งว้างน่ากลัว
อกระรัว
เมื่อยามต้องอยู่เดียวดาย
แสน เศร้า คิดถึงคนเคียงใกล้
ยามนี้ใจ แทบจะขาด แล้วเอย
หนาว แรงลม ห่มผ้ายังหาย
แต่ หนาวใจซิอกเอ๋ย
แสนทรมา หาใดไหนเออ
สุด เฉลยเอ่ยคำ
 
ฟ้า กว้าง
มองเวิ้งว้างน่ากลัว
อกระรัว
เมื่อยามต้องอยู่เดียวดาย
แสน เศร้า คิดถึงคนเคียงใกล้
ยามนี้ใจ แทบจะขาด แล้วเอย
แสน เศร้า คิดถึงคนเคียงใกล้
ยามนี้ใจ แทบจะขาด แล้วเอย...[start]../song/3/3252.MID[stop]