ข้ามาคนเดียว
แล้วข้าไม่เกี่ยวผู้ใด
ถึงแม้นข้าตัวไม่ใหญ่
ข้าเป็นไทยมาจากบ้านนา
ไม่มีงานทำ
ข้าจึงต้องจำจากมา
ข้าหวังตั้งใจไว้ว่า
คราวนี้แหละหนาข้าคงร่ำรวย
ข้าลงรถไฟ
หัวใจของข้าวาบหวิว
ข้าเดินคล้ายๆตัวปลิว
โอ๊ยท้องมันหิวเสียแล้วสิหนา
ไปกินข้าวแกง
รึจานละสิบบาทกว่า
ไม่แถมน้ำแข็งใส่ชา
โอ๊ยไยราคามันถีบตัวหลาย
ข้ามาคนเดียว
ไม่ข้องไม่เกี่ยวกับผู้ใด
แต่ถ้าเรื่องของหัวใจ
ช่วยเหลือเผื่อแผ่
ข้าไม่ยอมแพ้ได้
ข้าเห็นรถเมล์
ทำไมถึงมีสองสี
ข้าอยากจะรู้นักซี
ที่มีสองสีนั้นเป็นไฉน
ไปถามตำรวจ
ว่าข้าฉลาดน้อยไป
รถสีแดงนั้นวิ่งไว
สีน้ำเงินนั้นมันหวานเย็น
ข้าจึงไปรอ
อยู่ป้ายใกล้ธนาคาร
เห็นคนเขาเข้าแถวกัน
หน้าธนาคารทำไมกันหนา
เห็นเขาเอาบัตร
ไปเสียบที่ตู้ไฟฟ้า
ไม่นานสตางค์ก็ออกมา
ไม่ช้าบัตรข้านั้นคงจะมี

ข้ามาคนเดียว
ไม่ข้องไม่เกี่ยวกับผู้ใด
แต่ถ้าเรื่องของหัวใจ
ช่วยเหลือเผื่อแผ่
ข้าไม่ยอมแพ้ได้
รถเมล์วิ่งมา
จอดข้ารีบขึ้นทันที
ถ้าหากว่าช้าคงได้ดี
เห็นทีจะพลาดตกกะได
ข้าสู้เบียดเสียด
เป็นผู้โดยสารอยู่นานหลาย
รถเมล์ก็ไปไม่ได้ไกล
ถนนยุคใหม่รถจอดกันนาน
ข้ามาคนเดียว
ข้าคงจะอยู่ไม่ไหว
เพราะมันช่างทันสมัย
วุ่นวายสับสนจนน่าเบื่อหน่าย
จะกลับบ้านเดิม
ที่ข้านั้นได้เกิดกาย
แต่ก็น่าเสียดาย
ข้ากลับไม่ได้ใช้ตังค์หมดตัว
ข้ามาคนเดียว...[start]../song/9/9302.MID[stop]