ที่จริงก็รัก รักเธอตลอดมา 

แต่ไม่รู้ทำไม ไม่มีน้ำตาให้เธอเท่าไหร่

ที่เธอบอกลา ก็บ้าแทบขาดใจ 

แต่ไม่รั้งเธอไว้ เหมือนไม่เป็นไรอย่างนี้



* ก็เจ็บจะตาย แต่ไม่ใช่คนสำออย 

ไม่อยากให้ใครต้องคอย มาเวทนาห่วงใย

ก็เจ็บจะตาย แต่ต้องทำเป็นเข้าใจ 

ยอมให้เธอนั้นไป ทั้งที่ใจยังรัก (รักเธอเหลือเกิน)



อย่ามาถาม ฉันเป็นอะไรไหม 

อย่ามาพูดอะไร ฉันกลัวตัวเองห้ามใจไม่อยู่ 

คนเราตอนแพ้ ไม่ค่อยจะน่าดู 

ไม่อยากให้เธอรู้ ฉันจึงต้องทนเก็บไว้



(ซ้ำ *)



ขอให้รู้ว่าเสียเธอไป ก็เสียใจอยู่แล้ว 

ก็เจ็บอย่างนั้น มันจึงต้องพักให้ใจมันยังเข้มแข็ง



(ซ้ำ * , *)