ฉันเป็นเพียงแค่ความรู้สึก ที่แฝงไปในบทเพลงช้าๆ ในสายลมที่พัดที่แผ่วมา 

ฉันอยู่ทุกแห่งหน ท่ามกลางผู้คนมากมาย แต่ไม่มีสักใครคนจะมองเห็น 



เมื่อเมฆครึ้มดำก่อตัวเมื่อไหร่ เมื่อฝนโปรยปรายปกคลุมท้องฟ้า เมื่อหัวใจที่แสนจะอ่อนล้า

ของเธอยอมให้ฉันมาอยู่ข้างกาย ให้ฉันได้เห็นน้ำตาที่รินไหล ไม่รู้ตัว 



* ฉันคือความเงียบเหงาเดียวดาย อยู่ในความคิดคำนึง 

ฉันคือความเงียบเหงาเศร้าซึม ร้าวลึกๆซึมลงไปภายในใจ 

แต่ฉันไม่เคยอยากเห็นใครๆ ต้องมาทุกข์ทน เพราะว่าฉัน ขอโทษจริงๆ 



เมื่อเสียงเพลงเศร้าแผ่วมาทั้งบ่าย จากห้องที่เธออยู่เพียงลำพัง และฉันได้แต่หวังแค่ให้เธอ

เดินออกจากห้องนั้น แล้วเปิดหัวใจ ไปพบใครๆให้เธอได้ห่างไกล ให้ห่างฉัน 



(ซ้ำ *)



(ซ้ำ *)



แค่เปิดหัวใจเธออีกครั้ง แล้วฉันจะไป