วันเวลากับการรอใครซักคนหนึ่ง 
ซึ่งมันกลายมาเป็นส่วนหนึ่งของใจ
แต่ละวันมีเพียงคำถามคำเดิมว่าเธออยู่ไหน 
อยู่กับใครแล้วเมื่อไหร่จะย้อนมา

* วันเวลากับความเป็นจริงที่เป็นไป 
ได้แต่มองอะไรผ่านหยดน้ำตา
อยู่คนเดียวลำพังอ้างว้างเอื้อมมือออกไปไขว่คว้า 
แต่ก็ดึงเอามาได้แค่ความหวั่นไหว

** 
นี่คือเสียงแผ่วๆของใจที่เหนื่อยเหลือเกิน 
จากความเหงาบ่อยๆของคนที่คอยทุกวัน
คอยคนที่ไม่มาคอยคนที่ทอดทิ้งกัน 
สิ่งที่เป็นรางวัลให้ฉันก็คือน้ำตา

(ซ้ำ * , 
**)

ในตาเลือนลางเหลือเกิน แต่ยังเห็นภาพคนบางคน 
คนที่เคยรักคนที่บอกให้รอ

(ซ้ำ **)

คอยคนที่ไม่มาคอยคนที่ทอดทิ้งกัน 
นี่คงเป็นรางวัลให้ฉันที่ยังเฝ้าคอย