อกพี่กลัดหนอง พี่หมองดั่งคลองแสนแสบ

เจ็บจำดั่งหนามยอกแปลบๆ แสบแสนจะทน

โอ้ว่ากังหัน ทุกวันมันพัดสะบัดวน

อยากจะรู้จิตคน จะหมุนกี่หนต่อวัน



ย่างเดือนสิบสอง ฟากคลองเจิ่งนองน้ำหลั่ง

อยู่ไกลกันคนละฝั่งๆ ยังร้องสั่งกัน

สิ้นเดือนสิบสอง น้ำนองแห่งคลองขอดพลัน

สิ้นความรักต่อกัน เหมือนกังหันเปลี่ยนทางลม



แสนแสบ แสบแสนเปรียบแม้นชื่อคลอง

พี่หม่นพี่หมองฤทัยตาม ซ้ำแปลบแสบสันต์

แต่คลองยังช้ำ เหลือไว้เพียงน้ำขุ่นตรม

พี่จึงช้ำจึงช้ำขื่นขมๆ ตรมเสียกว่าคลอง



เจ้าจากพี่มา เจ้าลืมทุ่งนาฟ้ากว้าง

เจ้าลืมฟากคลองสองฝั่งๆ ลืมทั้งทุ่งทอง

จวบจนบัดนี้ มิเห็นมีน้ำเจิ่งนอง

ชื่อว่าแสนแสบคลอง เหมือนคนหมองต้องแสบแสน