เหมือนนกขมิ้น
เหลืองอ่อนนั่นแล้ว ตัว เรา
ความจนอับเฉา
ต้องจรเร่ร่อน เรื่อย ไป
สู้แดดลมฝนทนทรมานใจ
ค่ำแล้วนอนไหนยังไม่เห็นทาง
อ้างว้างเหมือนกา หลง รัง
ถึงจนทนกิน
และกัดก้อนเกลือ ลำเค็ญ
ใครเล่าจะเห็น
นึกเป็นโชคร้าย ประ ดัง
แสนยากหากไร้ไม้ตอกคนชัง
แอบอิงพิงหลังอุ่นเนื้อขวัญใจ
ไม่นึกน้อยใน ตัว เรา
คน จน คนจร หมอน มิ่น
พลัดที่พลัดถิ่น อับ เฉา
ใครๆดูแคลนหยามประนามเรา
ทุกคนเกิดมาเพื่อใช้กรรมเก่า
โอ้เขาเหยียดกัน ทำ ไม
เหมือนนกขมิ้น
เหลืองอ่อนนั่นแล้ว คิด ดู
ไร้ญาติขาดชู้
ต้องจรเร่ร่อน เรื่อย ไป
แม้นหากมีชู้คู่ อิง เอน ใจ
ค่ำแล้วนอนไหนไม่นึกกังวล
อิ่มชู้คู่กมล คน เดียว
คน จน คน จร หมอน มิ่น
พลัดที่พลัดถิ่น อับ เฉา
ใครๆดูแคลนหยามประนามเรา
ทุกคนเกิดมาเพื่อใช้กรรมเก่า
โอ้เขาเหยียดกัน ทำ ไม
เหมือนนกขมิ้น
เหลืองอ่อนนั่นแล้ว คิด ดู
ไร้ญาติขาดชู้
ต้องจรเร่ร่อน เรื่อย ไป
แม้นหากมีชู้คู่ อิง เอน ใจ
ค่ำแล้วนอนไหนไม่นึกกังวล
อิ่มชู้คู่กมล คน เดียว...[start]../song/0/0561.MID[stop]