เมื่อใดที่หัวใจนั้นอ่อนล้า คือเวลาที่เรานั้นอ่อนไหว

กอดตัวเองไม่มีใคร ไม่เห็นเป็นไรแค่นี้

ไม่ว่าเราจะพบอะไร จะเจอกับวันที่ร้ายรึดี

ใจก็ยังคงพร้อมจะมีความเหงาเป็นเพื่อน.....เคียงไป

บนทางเดินที่เราเคยหกล้ม ทำให้ใครบางคนนั้นหล่นหาย

ฝากรอยแผลไว้ข้างใจ ทิ้งให้เราจดจำ

มีวันที่ลมหนาวพัดมา และก็มีวันที่ฝนพร่ำ

วันเดือนปียังหมุนประจำ ฉันเหงาก็ยังต้องเดินต่อไป

ไม่รู้ ไม่รู้ต้องเดินไปถึงเมื่อไหร่ เหงา ทั้งที่ไม่รู้ว่าทำไม



* อาจเป็นเพราะโลกมันกว้างไป หัวใจก็เลยเหงา เหงา

แต่ยังยิ้มและยังไม่เศร้า กอดความเหงาไว้กับใจ



มีวันที่ลมหนาวพัดมา และก็มีวันที่ฝนพร่ำ

วันเดือนปียังหมุนประจำ ฉันเหงาก็ยังต้องเดินต่อไป

กอดความเหงาไว้กับใจ



(ซ้ำ * , *)