เย็น ยามเมื่อเย็น ลมว่าว
ปัดลมร้อนผ่าว
เป่าลม ที่หนาว ไปสิ้น
ร่ม เย็น ทั่ว ทุก ถิ่น
บน แผ่น ดิน
สาย ลมรำเพยทั่วไป
เย็น เย็นเพราะลม โชยเฉื่อย
จิตใจหายเหนี่อย
ด้วยลม ชโลมจิตใจ
ว่าว น้อย ลอย ลม
ฉันพลอยรื่นรมย์
ยิ่งชมยิ่งคิดไปได้
สายลมชื่นใจ
ว่าวลอยเหลิงไปเกลื่อนตา
ดู ดู เหมือนว่าวเริงร่าย
จุฬาคว้าส่าย
ปักเป้าเจ้าย้ายเริงร่า
ยิ่ง ดู ดูเหมือนว่า
เจ้าจุฬาคว้า ไปไม่มีผ่อนเบา
หลง ความคนองเพลินพล่าม
จิตใจเหิมห่าม
จู่โจมเพราะความโฉดเขลา
โฉบ ฉาย พราย มา
เดี๋ยวเดียวจุฬา
กลับมาติดเหนียงปักเป้า
ฝืนดึงฉุดเอา
ยิ่งพันรัดเข้าแนบตัว

โอ้ ความรักเราเหมือนว่าว
ว่าวลอยหาญห้าว
ดั่งคราวที่รักเกลือกกลั้ว
ไม่ ดู ดี หรือชั่ว
ใจมืดมัว เพราะ รักพันพัวติดตรา
แม้ ใครคนองลองเล่น
อวดดีถือเด่น
จะเป็นเหมือนเช่นจุฬา
ลุ่ม หลง เริง ใจ
หลงเข้าบ่วงไป
ก็ควรให้สมน้ำหน้า
ช้ำในอุรา
ต้องกินน้ำตาร่ำไป
แม้ คนทนงเองเล่า
จัดเจนเสียเปล่า
ก็ยังโง่เขลาไปได้
พูด มา จริงหรือไม่
ใครต่อใคร
ช้ำ ใจ ตายไปมากครัน
ขอ จง คนึงดูบ้าง
เล่ห์เหลี่ยมหลายอย่าง
ต้องตรองทุกทางให้ทัน
ว่าว เหลิง เริง ลม
หลงต้องป่านคม
ขาดลอยหล่นผลอยไปนั่น
รักเราเช่นกัน
หมั่นคอยระวังเถิดเอย...[start]../song/0/0643.MID[stop]