อีกไม่นานก็เช้า ฉันยังตื่นยังลืมตา 

ยังไม่อาจข่มตานอน

มันยิ่งมืดยิ่งปวดร้าว 

ฉันยังอยู่กับตัวเอง และยังหวาดกลัว



กลัวกับการหลับตาและมองเห็น 

ภาพที่เธอจากไปในวันนั้น

กลัวความทรงจำจะกลับคืนมาหา



พรุ่งนี้จะต้องเผชิญอีกวันที่ไม่มีเธอ

ต้องอยู่กับความเหงา ต้องอยู่อย่างปวดร้าวหัวใจ

จากนี้ฉันต้องเดินต่อไปอย่างไร้จุดหมาย

อีกนานสักแค่ไหน

ที่ต้องอยู่อย่างเงียบเหงาเพียงลำพัง



ยังนั่งอยู่ตรงนี้ ยังคงปล่อยให้เวลา

ได้ล่วงเลยผ่านไป คืนและวันเหล่านั้น

ยังวนเวียนและผ่านมา ให้เจ็บยิ่งขึ้นไป



ยังคงมีเรื่องราวที่เจ็บช้ำ ยังคงมีน้ำตาไม่ขาดหาย

ต้องฝืนตัวเองให้ก้าวเดินต่อไป



พยายามเท่าไร จะฝืนตัวเองให้ลืมเธอ

เนิ่นนานสักแค่ไหน ก็รู้ว่าเป็นไปไม่ได้

ต้องยอมจำทนอยู่กับความเดียวดาย

อยู่ตรงนี้คนเดียว