คำว่า

กระ / กระ ๔

กระ / กระ ๔ ความหมายคือ ใช้เป็นพยางค์หน้า (๑) ซึ่งเดิมเป็น ก กํา กุ ข ต ส เช่น กบิล - กระบิล / กําแพง - กระแพง / กุฎี - กระฎี / ขจัด - กระจัด / ตวัด - กระหวัด / สะท้อน - กระท้อน.(๒) โบราณใช้แทน ตระ เช่น ตระกูล - กระกูล / ตระลาการ - กระลาการ. (อัยการเบ็ดเสร็จ).(๓) เติมหน้าคําโดยไม่มีความหมายก็มี เช่น ซุ้ม - กระซุ้ม / โดด - กระโดด / พุ่ม - กระพุ่ม / ยาจก - กระยาจก / เติมให้มีความหมายแน่นแฟ้นขึ้นก็มี เช่น ทํา - กระทํา / ทุ้ง - กระทุ้ง / เสือกสน - กระเสือกกระสน.(๔) ยํ้าหน้าคําอันขึ้นต้นด้วย ก ในบทกลอน คือ กระกรี๊ด กระกรุ่น กระกลับกลอก กระเกริ่น กระเกรียม กระเกรียว กระเกรี้ยว กระเกริก.(๕) นอกนี้เป็น กระ มาแต่เดิม เช่น กระทรวง กระบือ.