Responsive image


พจนานุกรมไทย-ไทย

Dictionary Thai-Thai
Main Back Next
ไผ่
ไผ่
ไผ่
น. ชื่อไม้พุ่มหลายชนิดและหลายสกุลในวงศ์ Gramineae ขึ้นเป็นกอ ลําต้นเป็นปล้อง ๆ เช่น ไผ่จีน (Arundinaria suberecta Munro) ไผ่ป่า (Bambusa arundinacea Retz.) ไผ่สีสุก (B. flexuosa Munro และ (B. blumeana Schult.) ไผ่ไร่ (Gigantochloa albociliata Munro) ไผ่ดํา (Phyllostachys nigra Munro).;

More
ไผท | ไผทโกรม | ไผ่ผัง | | ฝน,ฝน ๑ | ฝน,ฝน ๒ | ฝนชะช่อมะม่วง | ฝนชะลาน | ฝนซู่ | ฝนตกก็แช่ง ฝนแล้งก็ด่า | ฝนตกขี้หมูไหล | ฝนตกไม่ทั่วฟ้า | ฝนตกไม่มีเค้า | ฝนตกอย่าเชื่อดาว | ฝนทั่งให้เป็นเข็ม | ฝนเทียม | ฝนไล่ช้าง | ฝนสั่งฟ้า | ฝนสั่งฟ้า ปลาสั่งหนอง | ฝนแสนห่า,ฝนแสนห่า ๑ | ฝนแสนห่า,ฝนแสนห่า ๒ | ฝนหลวง | ฝนห่าแก้ว | ฝรั่ง,ฝรั่ง ๑ | ฝรั่ง,ฝรั่ง ๒ | ฝรั่ง,ฝรั่ง ๓ | ฝรั่งกังไส | ฝรั่งขี้นก | ฝรั่งมังค่า | ฝรั่งเศส |