อภิสมโพธิ,อภิสัมโพธิ
อภิสมโพธิ, อภิสัมโพธิ
[อะพิสมโพด, -สําโพทิ] น. ความตรัสรู้เองด้วยพระปัญญาอันยิ่ง หมายเฉพาะการตรัสรู้เป็นพระพุทธเจ้า. (ป.).;