จน,จน ๑
จน ๑
ว. อัตคัดขัดสน, ฝืดเคือง, มีเงินไม่พอยังชีพ.<2t>ก. แพ้ เช่น หมากรุกจน; หมดทาง เช่น จนใจ คือ ไม่มีทางที่จะทําได้อย่างคิด, จนตรอก คือ ไม่มีทางไป, จนแต้ม คือ ไม่มีทางเดินหรือไม่มีทางสู้, จนมุม คือ ไม่มีทางหนี.;