เสียกำซ้ำกอบ,เสียกำแล้วซ้ำกอบ
(สํา) ก. เสียน้อยแล้วยังจะต้องเสียมากอีก เช่น พระองค์ช่าง เชื่อฟังคำคนชั่วโฉด ชาวเมืองมันกล่าวโทษพลอยโกรธตอบ เสียกำแล้วจะซ้ำกอบกระมังหนา. (ม. ร่ายยาว ทานกัณฑ์).