Responsive image


พจนานุกรม ไทย-ไทย

Dictionary Thai-Thai
Main Back Next
เบิก๑
เบิก๑
ก. เปิด ใช้ในลักษณะอย่างเปิดผ้าคลุมบายศรีออก เรียกว่า เบิก บายศรี, ทําให้กว้าง เช่น เบิกถนนออกไป เบิกท้องร่อง; ขอให้จ่าย เช่น เบิกเงิน เบิกของ; นําเข้าเฝ้า เช่น เบิกตัว.

More
เบิก๒ | เบิกไม้ | เบิกไพร | เบิกความ | เบิกทาง | เบิกทูต | เบิกบาน | เบิกพระโอษฐ์ | เบิกพระเนตร | เบิกพยาน | เบาความ | รบาญ | เบาตัว,เบาเนื้อเบาตัว | เบาบาง | เบาปัญญา | ใบลา | ใบไม้๑ | ใบไม้๒ | ใบไม้๓ | แบไต๋ | ใบไต่สวน | แบก | โบก | โบกมือ | รบกวน | แบกะดิน | แบกหน้า | ใบก้นปิด | ใบกองเกิน | ใบกองหนุน |

ตัวอย่าง ฉันรักประเทศไทย
แปลภาษาคาราโอเกะ :: การเขียนชื่อไทยเป็นอังกฤษ :: วิธีเขียนภาษาคาราโอเกะ :: ทำภาพคาราโอเกะ :: แป้นพิมพ์คีย์บอร์ดภาษาไทย
แชร์