เอื้อนอรรถ,เอื้อนเอ่ย,เอื้อนโอฐ๒
(กลอน) ก. ออกปากพูด, พูดข้อความออกมา, มักใช้แก่กิริยา ที่ทำทีอิดเอื้อนไม่ใคร่พูดออกมาง่าย ๆ.