แตก
ก. แยกออกจากส่วนรวม เช่น แก้วแตก ชามแตก, ทําให้แยกออกจากส่วนรวม เช่น แตกสามัคคี แตก หมู่คณะ; คุมหรือควบคุมไว้ไม่อยู่ เช่น แตกฝูง ไฟ ธาตุแตก ใจแตก ตบะแตก; ปะทุ เช่น ถ่านแตก; ผลิ เช่น แตกกิ่งก้าน แตกใบอ่อน แตกหน่อ; ไหลออกมา เอง เช่น เหงื่อแตก เยี่ยวแตก ขี้แตก; มีรอยแยก, แยก ออกเป็นรอย, เช่น กําแพงแตก หน้าขนมแตก; เรียก ผู้อ่านหนังสือออกคล่องว่า อ่านหนังสือแตก, เรียก เสียงห้าวเมื่อเริ่มเป็นหนุ่มว่า เสียงแตก, เรียกอาการ ที่พูดจนแสบคอหรือตะโกนดังจนสุดเสียงว่า พูดจน คอแตก ตะโกนจนคอแตก.